Ben çocukken çok severdim bisiklet sürmeyi.
Bisiklete bindiğim vakit; benden güçlüsü, benden özgürü yokmuş gibi hissederdim.Rüzgara karşı koyarak daha bir hızlı çevirdiğim pedallarıyla, sonsuzluğa, özgürlüğe, bulutlara gitmeyi hayal ederdim.
Yoruluna kadar, tükenene kadar çevirirdim pedalları.
Mutluydum, huzurluydum, ellerimi bırakıp rüzgarı kucaklardım...
Bisiklet demişken: TıK
şarkı sürpriz gibiydi. bisikleti de bence ya deniz kenarında rüzgarla beraber ya da renk renk ağaçların arasından aşağı kıvrılan asfalt bi yolda, pedal çevirmeden, elleri arkada bırakarak sürmeli.
YanıtlaSilevet, kesinlikle katılıyorum sana şahin (:
YanıtlaSil